India Gouden Driehoek (Azië)

In 2001 werden we uitgenodigd om in India een huwelijk bij te wonen. We hebben die kans met beide handen gegrepen, maar het verliep niet allemaal zoals verwacht was. Na al die jaren heb ik onze ervaringen op papier gezet en uitgegeven als boekje. Hieronder, met enkele fotootjes (scans want met een analoog toestel genomen) een aantal uittreksels uit het boekje.

In New Delhi zijn zeer veel mooie gebouwen te bezoeken, maar je moet stalen zenuwen hebben om alle bedelaars en verkopertjes van je weg te houden. Je kan ze niet allemaal iets geven. Als je in New Delhi alleen al iedereen 1 eurocent geeft, dan ben je al 100.000€ kwijt. Het is en blijft tot op vandaag een land vol armoede met een mensonwaardig kastenstelsel.

Het eten is er niet te doen als je ingewanden geen specerijen verdragen : hot, hotter, hotst.

Als je zegt "daar kan ik allemaal best tegen", dan moet je gewoonweg naar ginder reizen, het is er prachtig! Je kan er gemakkelijk een volledig jaar rondreizen zonder je te vervelen.

Tip: De Taj Mahal is ongelooflijk mooi. Er worden beeldjes verkocht die op dezelfde wijze gemaakt worden. Ze bestaan uit witte marmer en zijn ingelegd met kleurige stenen. Foto's zijn mooi, maar ze geven nooit het werkelijke beeld terug van zoiets prachtigs. Met zo'n beeldje vergeet je nooit meer hoe het er in het echt uitziet.

“Ik ga trouwen en jullie zijn allemaal uitgenodigd op het feest.”

Wij, zijn collega’s, vielen bijna van onze stoel, want onze stille Pradeep die plots zou trouwen, was nu niet echt iets wat we verwacht hadden. Voor zijn ouders in India was het echter een schande dat hun oudste zoon nog steeds geen vrouw had. Zij zochten dan ook verwoed naar een geschikte kandidaat voor hem. Pradeep moest en zou als Hindoe huwen binnen de eigen kaste, de vaishya’s (handelaars & kooplui). Tijdens elke vakantie naar het thuisland werd hij steevast aan enkele kandidaat-vrouwen voorgesteld. Er waren al verschillende dames de revue gepasseerd, maar Pradeep had ze steeds vriendelijk afgewezen. De laatste reis werd hem duidelijk gemaakt dat hij nu zijn keuze maar eens moest maken, want het spelletje had lang genoeg geduurd. Aan ons wou hij zo goed als niets vertellen over zijn toekomstige bruid. Misschien kón hij ook helemaal niet veel vertellen want de kennismaking was -met uitzondering van een half uurtje met zijn tweetjes- steeds verlopen onder het waakzaam oog van beide families.

...

...

“Kwekkwek, Twieeeet, Arhg-arhg,…”, het licht scheen binnen. Ik keek vlug door het raam en zag een prachtige, kleurrijke tuin met bomen, planten, bloemen en zelfs een zwembad en overal bontgekleurde vogels die druk kwetterden. Mensen, wat konden die vogels een kabaal maken, ze hadden er duidelijk plezier in. De groene papegaaien achtervolgden de roden. De rode papegaaien volgden ook de roden, maar dan met andere bedoelingen. Het was echt zalig om naar te kijken. Ik was echter nog moe, het was in België ten slotte nog midden in de nacht en dus ging ik nog maar even naast mijn slapende man liggen. Hij begon te dromen en lag te wiebelen in zijn bed. Zou ik hem wakker maken? Ach neen, zo erg zal het wel niet zijn. Ik keek wat rond in de kamer, en zag dat de ventilator aan de zoldering ook wiebelde, hoe kon dat nu? Toch alleen maar als? ”Peter!, dat is precies een aardbeving, ik dacht dat je droomde, maar kijk eens naar boven, alles wiebelt!”.

...

...

In de tuin zagen we de plaatselijke wasserij. Net naast het mooie zwembad hingen de lakens en handdoeken te drogen. En daar verscheen onze kwelgeest weer. “Sahib, slecht nieuws, morgen is er ook geen vlucht,”, slik, “Maar de auto staat klaar, gelieve onmiddellijk te vertrekken Sahib, want je moet nog vier uur rijden naar Janshi en dan vier uur met de trein tot in Agra.”. en daar stonden we dan met onze mond vol tanden. Achteraf weet je dat je met zo’n voorstel niet akkoord mag gaan zonder een flinke vergoeding te vragen, maar op zo’n moment denk je daar niet aan, wij toch niet in elk geval, we waren nog groentjes wat reizen betreft. “Waarom zijn die vluchten nu plots afgelast?”, vroeg Peter. “Oh Sahib, ALLE vliegtuigen zijn opgeëist voor de slachtoffers van de aardbeving.”. Verdorie, ik vond het opeisen van alle vliegtuigen zeer logisch, maar dat wou wel zeggen dat we de vlucht van Jaipur naar Dehli ook lekker zouden mislopen. Daar hadden we echter geen speling meer, want de volgende morgen moesten we richting Parijs! Het zag er op dat ogenblik dus niet echt zo rooskleurig uit, maar dat waren problemen voor later. We kregen onze vervoerbewijzen voor de trein, tekenden een papier voor akkoord en gingen onze bagage halen. 

...